”باغ های ژاپنی“ مجموعه ی اخیر مهرداد نراقی(تهران، ۱۳۵۷)، حاصل بورس اقامت هنری اعطا شده از طرف ”موزه که برانلی“ در پاریس است.در ادامه ی جستجوی هنرمند پیرامون موضوع طبیعت، نراقی با لغت ”یوگن“ آشنا می شود که در زیبایی شناسی ژاپنی بیانگر حسی عمیق و رمزآلود است.با ارتباط دادن این مفاهیم با مفهوم تاریکی و جایگاه آن در فرهنگ ژاپنی، هنرمند خود را سرگرم مکاشفه ای از فضا در باغ های سنتی در کی یوتو و توکیو می کند.تصاویر از لحظه ی گرگ و میش، بیننده را با دنیایی از تیرگی روبه رو می کند که سایه در لایه های زیرین آن غایب است.به تدریج چشم تسلیم تاریکی می شود و فرم ها و منظر های مختلف این باغ های نمادین شکل می گیرند.

سرزمین پریان ما را به میان خود می خواند؛
میان درختانی که شمایی از درخت بودن دارند؛
مکانی که وقوع هر اتفاقی را ممکن می سازد.
امکان معجزه ای که از خیرگی نوری بر می آید؛
در تاریکی رازآلودی که انتظار هیچ رمز گشایی را ندارد.

در سرزمینی ورای منطق سرد زمانه؛ آنسوی جغرافیای تحمیلی تولد؛
فارغ از غصه های گذشته و نگرانی آینده ؛ امن از بازی هر روزه ی زندگی.
بازگشت به قصه های کودکی پاک؛ نه قصه روزمره ی آرزوکش.

به سرزمین پریان وارد می شویم اگر پا سفت بر زمین نگذاشته باشیم.
به انتظار معجزه ای به نوری خیره می شویم؛ معجزه ای که سالیان سال آنرا به انتظار نشسته ایم.
یا در میان چمنزارها به خواب می رویم؛ وسوسه خوابی ابدی. 

خالی بودن خانه هایی که توسط صاحبانشان رها شده اند زیبا هستند و برای من عجیب.
گذشته از اینها اما معمولا داستانی تاثرانگیز در هر خانه ی خالی جاری است.
مهاجرت اجباری، فروش خانه به خاطر فشارهای مالی، بزرگ شدن بچه ها، پراکنده شدن
خانواده و مرگ صاحبخانه یا آخرین باقی مانده از خانواده های عظیم. 

این احوالات چون روح در فضای خالی خانه سرگردان اند. اشیایی که فراموش شده اند،
وسائلی از کار افتاده که خاصیتشان را از دست داده اند و اشیائی که بخت یارشان نبوده و
چون یاد آور خاطره های تلخ بوده اند به عمد جا گذاشته شده اند تا فراموش شوند.
زمان، دلیل اصلی این متروک بودن است .وعکس هایی از مهمانی های خانوادگی، تولدها ،
جشن های عروسی که روی گنجه جا مانده اند گذر زمان را یاداوری می کنند. 
گذری که از شلوغی به سکوت منتهی شده است.
ولی این سکوت ، سکونی مرگ آور نیست.

لحظات زنده به حیات خود ادامه می دهند. و ما را به پرسشی رهنمون می شوند:
کدام حقیقی تر است؟ فردی در ذهن ما که روی صندلی نشسته است یا صندلی خالی؟
این ویژگی منحصر به فرد آدمی است که حتی وقتی جسمش حاضر نیست ،
حضورش حس می شود. حضوری که می توانیم آنرا احساس کنیم، بشنویم و ببوییم.